Nazwa tematu bo bez niej nic nie wyślę

Isaak Kleinfieldt

Oficjalnie, to niby nie można było wchodzić na Mury, jeśli się nie było żołnierzem. W teorii powinno to nawet być ekstremalnie trudne, takie ominięcie straży przy schodach prowadzących na szczyt albo próba wspięcia się na ścianę. Ale czego człowiek nie robił dla krzewienia wiary wśród zaślepionych przez prozę życia wojaków? I dla odzyskania prawa przebywania wśród reszty swojej społeczności?
Brunet wziął głęboki oddech, stanął na blance - czym wreszcie zwrócił na siebie uwagę kilku strażników - i z przekonaniem zaczął mówić o tym, że wszystkich niewiernych czekają wieczne męki po tysiąckroć gorsze niż piekło za Murem, ale chętni z pewnością mogą odnaleźć drogę prowadzącą ku światłości.
- Dlatego każdy oświecony musi poznać wszystkie przykazania! Jest tylko jede... Ej, weź mnie puść!
Isaak spojrzał niechętnie na żołnierza, który właśnie bezpardonowo złapał go za kołnierz i ściągnął z blanki.
Przez chwilę brunet miał ochotę kopnąć go w kostkę, ale doszedł do wniosku, że to definitywnie nie będzie zbyt uświęcone zachowanie. Trzeba było w końcu jakoś świecić przykładem.

Isaak najwidoczniej nie miał wybitnych zdolności oratorskich. Miał jednak sporo szczęścia, z racji tego że udało mu się prezentować je tak długo. Całe szczęście brało się z tego, ze trójka żołnierzy pełniących wartę w najbliższej strażnicy grała w papier-kamień-nożyce, by wybrać farciarza, który zniesie tyłek bruneta z Muru. Ów "farciarz, jako człowiek nawykły do trudów i znojów życia wojaka, nie okazał w najmniejszym stopniu złości (może poza tym kawałkiem, kiedy przerwał milczenie na rzecz oświadczenia, iż Isaak będzie chirurgicznie usuwał jego buta z dupy) i w zupełnym milczeniu przeciągnął mówcę przez dziedziniec, aż do bezokiennego, przytulnego miejsca zwanego pieszczotliwie loszkiem. Loszek składał się z małego miejsca dla ciecia (stół, krzesło i luksusowy kaloryfer) oraz części odgrodzonej od tego miejsca grubą kratą (prycza, bez luksusowego kaloryfera). Dość ważną częścią Loszku wydawała się też odświeżająca woń przypominająca końską sierść w połączeniu z szatnią drużyny koszykówki po meczu.
W mniej luksusowej części (tej bez kaloryfera, za to z pryczą) został ulokowany Isaak. Zatrzaskowy zamek miał to z resztą zapewnić. Farciarz oddalił się w pełnym powagi milczeniu, pozostawiąc natchnionego mówcę, by kontemplował sufit.
Kiedy już sytuacja stawała się naprawdę nieznośna (po upływie trzydziestu sekund od ucichnięcia kroków Farciarza), żeliwny właz, który znajdował się pod stołem (część luksusowa), odsunął się z hukiem odpowiednim dla żeliwnego włazu i pozwolił dźwignąć się na powierzchnię żylastemu blondynowi trzymającemu w zębach pęto kiełbasy. Blondyn po chwili wyszedł, prezentując lekko wypłowiały mundur, zasunął właz i dopiero w tym momencie zauważył Isaaka.
- A, to z tobą tu przyszli, młody? - zapytał wyjmując kiełbasę z ust. - Co za ulga... myślałem, że po mięso.

Isaak

Część Straży zdążyła już przywyknąć do tego, że Isaak - najwyraźniej dosyć nieudolnie - średnio raz na tydzień usiłuje nawrócić całą żołnierską hałastrę.
Na początku, kiedy te "incydenty" wciąż były nowością, z reguły nie kończyły się dla Isaaka najlepiej; kara za wchodzenie na Mury bez odpowiedniego zezwolenia musiała dotknąć każdego delikwenta, a bycie wyznawcą generalnie bardzo źle postrzeganej religii wcale nie ułatwiało sprawy.
Z czasem jednak żołnierze chyba po prostu przywykli i od dłuższego czasu ograniczali się do wykopywania szanownych czterech liter Isaaka z powrotem do miasta, dlatego też Aszkenaz w ogóle nie spodziewał się, że dziś tak po prostu, zupełnie bezczelnie, zataszczony do celi.
Absolutne zero wdzięczności - on się tu starał, wysilał, robił wszystko żeby oświecić tych wątpliwej inteligencji wojaków, a oni nie dość że pluli na jego wysiłki, to jeszcze uznali, że odpowiednim zachowaniem będzie zamknięcie go w małym, śmierdzącym pomieszczeniu.
A idźcie wy w cholerę z takimi układami!
Brunet westchnął ciężko i zajął miejsce na twardej, niewygodnej pryczy. Lepsze to niż podłoga, mimo wszystko.
Westchnął po raz kolejny, usadowił się nieco wygodniej i już, już miał poświęcić się kontemplowaniu nierówności na chropowatym suficie, kiedy do jego uszu dotarł bardzo niepokojący i nieoczekiwany w takich okolicznościach dźwięk. Chłopak wbił wzrok w podłogę i z narastającym zaskoczeniem przyglądał się wyłaniającemu się z kanału, stanowczo przerośniętemu żołnierzowi.
- Piątek dzisiaj, mięsa się nie je - burknął w ramach przywitania, kiedy jego mózg po dłuższej chwili zaakceptował fakt, że jego cieć ukrywa się przed własnymi pracodawcami. - Oddałbyś to i pogadał ze mną o Bogu, albo coś - dodał po chwili, ewidentnie jeszcze obrażony o to, że dziś Strażnicy zafundowali mu ciekawy wieczór.

Ivan w milczeniu pozwolił sobie na powolną kontemplację swojego nowego towarzysza i jego słów. W połowie jednak przerwał wysiłek by zagryźć go kiełbasą i wyciągniętą z kieszeni piętką chleba.
- Mięsa się nie je, jak się go nie ma. - podsumował w końcu swoje głębokie przemyślenia.
Następnie usadowił się na kancie stołu, wygodnie prostując nogi i ziewając głośno. Pierwsze dni w nowej jednostce i dostać taką fuchę. To się nazywa szczęście w najczystszej postaci. Nie jakieś wystawanie na wietrze na szczycie muru, patrolowanie uliczek. Luksusowe siedzenie na rzyci przy ciepłym kaloryferku. A do tego kompan. Szkoda że...
- Ej... ale co tutaj robi taki dzieciak, co? W sensie, bez razy, ale powinieneś siedzieć od maminą spódnicą i słuchać bajek na dobranoc wpierdzielając kaszkę na mleku. - w gruncie rzeczy, to Wanja chętnie sam posiedziałby w ciepłym domu.
Szkoda że dom zmiotło. Dwie kury i krowę też. Tyle dobrego, ze krowę znaleźli. Na drzewie... dało się jeszcze zrobić kotlety.

- Ale dzisiaj jest post. Dzisiaj się mięsa nie spożywa, nawet jak się je ma. Grzeszysz, i to tak cholernie bez pomyślunku - oświadczył z przekonaniem i wbił oskarżycielski wzrok w kiełbasę.
Nasienie szatańskie, cholera jasna, nie jedzenie. Nie dość że w czasie postu, to jeszcze niekoszerne. Nie, żeby Isaak jakoś szczególnie mocno przestrzegał wszystkich zasad narzucanych mu przez resztę społeczności zasad - w końcu za coś go z tej grupy wywalili - ale bardzo często wykorzystywał ich istnienie w najbardziej odpowiednich momentach.
Spojrzał na żołnierza z nieukrywaną irytacją kiedy ten rzucił komentarz dotyczący powrotu pod maminą spódnicę.
- A w ogóle to nie jestem dzieckiem, mam 22 lata! - brunet zgarnął kosmyk włosów za ucho i jakby chcąc podkreślić wagę swoich słów, z przekonaniem pokiwał głową.
Rozmówca jednak nie wydawał się być równie przekonany. Żyd westchnął ciężko. No masz ci los, co jego przodkowie zrobili, że teraz to jego Bóg pokarał dają mu imponujące 155 centymetrów wzrostu, raczej okrągłą buzię i świat pełen ignorantów?
- A twoi nieoświeceni koledzy przeszkodzili mi w głoszeniu Słowa Bożego, to tutaj siedzę. Chociaż nie wiem czemu mnie zamknęli, wcześniej się nie zdarzało.