Ty to masz za dużo wolności...

Klaus miał naprawdę niesamowite zdolności adaptacji. Udalo mu się ogarnąć zasady działania Dietricha w ciagu jakiegoś tygodnia, kolejne kilka dni jeszcze bylo potrzebne na częściowe chociaż zrozumienie zasad panujących w rodzinie Wittensbachow.
Klaus z westchnieniem poprawił chusteczkę w butonierce księcia i strzepnął cos z jego ramienia.
- Właściwie to jestem z ciebie dumny. Zaprosiłeś nawet córkę hrabiny do tańca. Dziewczyna była tak rozanielona, że chyba nawet nie zauważyła, że starasz się jej nie dotykać. - parsknął z rozbawieniem i lekko pokręcił głową. - Udawaj, że ci niedobrze. Ktos odprowadzi cię do komnat, a ja pójdę cie wytłumaczyć. Dzielnie walczyłeś, książę.
Kiedy Klaus wrócił do komnat Dietricha na jego ustach ciągle błądził ten lekko kpiący uśmieszek.
- Brat przesyła życzenia szybkiego powrotu do zdrowia. I obiecał zrobić coś z kucharzem. - oświadczył odchrząkując i zaczynając zbierać te części garderoby, których młodszy Wittensbach postanowił pozbyć się zaraz po przekroczeniu progu. - Przystojny jesteś, ale słabego zdrowia, co? To obniża twoja pozycje w rankingu dobrych partii, hm?

Dietrich tylko cudem powstrzymał się od tego,żeby tu i teraz z wdzięczności nie wyściskać lokaja.
Zgodnie z radą, kiedy już poszedł do łazienki starał się wyglądać na bardzo chorego i nieszczęśliwego. Musiał być bardzo dobrym aktorem, bo zaledwie chwilę później został odprowadzony do swoich komnat.
Natychmiast zdjął krawat i marynarkę, porzucił je na podłodze gdzieś obok butów, rozpiął kilka pierwszych guzików koszuli o stanowczo zbyt wysokim kołnierzyku.
Z ciężkim westchnieniem usiadł ba fotelu.
- On z tą blondyną powinien coś zrobić, nie z kucharzemm - Dietrich aż się wzdrygnął. - Bardzo chętnie będę przystojny samotnie. Jak typowo romantyczny smutny młodzieniec dekadent, którego podziwia się z oddali. I nie dotyka - patrzcie go, jaki narcyz. I jeszcze zebrało mu się na literackie uniesienia. - Ale dobrze wiedzieć, że ci się podobam - młodszy Wittensbach posłał Klausowi nieco wyzywający uśmiech.

Klaus w większości uodpornił się na poczucie humoru blondyna. W większości, bo na uśmieszek zareagował bardzo widocznie się krępując.
- Nie... To nie w ten sposób. Ja to oceniłem tak... obiektywnie. Nie musisz mi się podobać, żebym wiedział czy jesteś przystojny czy nie. Poza tym, w pracy otaczają mnie kobiety szczebioczące na twój temat i Jego Wysokości... - ten słowotok na który wzięło Manna nie mógł być przypadkowy.
Zabawny, skrępowany siwulec. Klaus poskładał ubrania, odwiesił marynarkę i stanął pod drzwiami z niezbyt pewna miną.
- To co? Ja pójdę robić rzeczy... Jak na lokaja przystało...

Dietrich uśmiechnął się jeszcze szerzej, ewidentnie bardzo zadowolony z reakcji lokaja.
- Nie tłumacz się, nie ma z czego - mruknął, jednocześnie kiwajac dłonią w stronę Klausa.
- Oczywiście, że musisz robić rzeczy. Jak na lokaja przystało. Ale chodź no tutaj jeszcze na moment. No chodź, chodź, bliżej - Dietrich usiadł prosto i kiedy tylko Klaus podszedł ba tyle blisko, że znalazł się w zasięgu ręki, książę chwycił go za krawat i przyciągnął go bliżej siebie.
To nie był najlepszy pocałunek stulecia. W zasadzie to ciężko to było w ogóle nazwać pocałunkiem - Klaus był chyba zbyt zaskoczony na to, żeby zareagować tak jak pan Bóg przykazał.
Wittensbach z westchnieniem puścił krawat Manna.
- No co? Miałem ciężki dzień. Należy mi się trochę miłości.

Manna najpierw zatkało, po tym sparaliżowało, gdzieś po drodze zapomniał jak się w zasadzie oddychało, a na koniec grawitacja postanowiła sobie z niego zakpić i pozwolić mu majestatycznie się zatoczyć, kiedy odsuwał się od księcia. Zaraz po tym dostał nagłego ataku kaszlu. O dziwo zaraz po nim odzyskał poprawnie kamienną twarz. Jeśli nie liczyć tego, że twarz miał koloru dorodnego pomidora.
- Ja... nie sądzę, żeby takie rzeczy były na miejscu. Nie są zabawne. - oświadczył w końcu poprawiając krawat i przygryzając wargę. - Wolałbym, żeby wasza wysokość uzupełniał sobie niedostatki miłości z kimś innym. Sugeruję płeć przeciwną.
Właściwie sam zaskoczył siebie poziomem chamstwa jaki był w stanie z siebie w tej sytuacji wykrzesać. Niektórzy w stresie zaczynają idiotycznie chichotać, Klaus za to właśnie odkrył, że robi się wyszczekany. Niebezpiecznie.
Otworzył już usta, żeby postarać się wszystko odszczekać. Klaus miał taką intencję, jego mózg już nie do końca.
- Żebyś ty robił takie rzeczy. Żadna wysokość.

Dietrich roześmiał się. Jego lokaj przez moment bardziej przypominał zestresowaną nastolatkę, aniżeli szanującego się, dorosłego mężczyznę. Dzięki ci Panie, wyglądał jednak na bardziej zaskoczonego i zażenowanego niż oburzonego.
To zawsze dawało Wittensbachowi jakąś, nawet jeśli niewielką, nadzieję na sukces. Tylko powoli...
Książę oparł policzek na dłoni i rzucił Klausowi zaskakująco poważne spojrzenie.
- A jeśli ci powiem, że urok płci przeciwnej absolutnie do mnie nie dociera? - No. I tyle by było z tego "powoli".
Nie ma to jak dyplomacja, subtelność i umiejętność prowadzenia normalnej rozmowy. Gratulacje, Wasza Wysokość.
Tym razem Mann zaczął sprawiać wrażenie zaniepokojonego. Dietrich wywrócił oczyma i uśmiechnął się, nieco tylko złośliwie.
- Nie panikuj, mamusia na pewno tłumaczyła ci, że to niegrzeczne.

"To jesteś w dupie, bo i tak musisz mieć żonę. I syna." - całe szczęście tego już mózg lokaja nie postanowił wypuścić przez usta.
- Sądzę, że nie musisz mnie w to mieszać. Jestem twoim lokajem. Nie pamiętam żeby w mojej umowie było cokolwiek co zobowiązywałoby mnie do... dostarczania ci miłości. - odchrząknął i nieco nerwowo poprawił grzywkę. - I ten dowcip wciąż mnie nie bawi. Mógłbyś już zakończyć znęcanie się na dziś? Wyciągnąłem cię z balu dla staruszków.
Westchnął ciężko i uciekł wzrokiem gdzieś w okolice wezgłowia książęcego łóżka.
Właściwie najbardziej przerażające było dla Klausa to, że nie uważał całego zajścia za obrzydliwe. Jako zupełnie heteroseksualny mężczyzna, za jakiego się uważał, powinien mieć przemożną potrzebę umycia zębów. A on jedynie uznawał to za... nieodpowiednie.
Gdyby cesarzowa matka się dowiedziała!

- Twoja umowa na pewno zakłada uszczęśliwianie mnie - zaczął, zupełnie poważnym tonem, ale widząc minę loaja tylko parsknął śmiechem.
- No dobrze, dobrze, już się zamykam. Zachowujesz się jak nastolatka - stwierdził tylko, a później uznał, że to doskonały czas na herbatę.
Na szczęście później pozwolił Klausowi odejść.
Przez kilka kolejnych dni prezentował blondynowi swoje codzienne, złośliwe i problematyczne "ja", ale jeśli Mann choć na moment uwierzył, że okres na dręczenie lokaja zbliżał się ku końcowi, to mocno się pomylił.
Kilka dni później, Dietrich wrócił do siebie z kolejnego bankietu (tym razem niestety nie udało mu się wymknąć do pokoju wcześniej niż reszcie gości). Poprosił, żeby Klaus przygotował mu kąpiel.
Tylko, jeśli zwykle nie miał najmniejszego problemu w samodzielnym dbaniu o swoją higienę, tak dzisiaj ilość wina spożytego na balu i późniejszym spotkaniu z kilkoma ministrami absolutnie uniemożliwiła mu zaopiekowanie się samym sobą. A przynajmniej tak uważał. Bóg jeden wie, czy naprawdę był tak pijany, czy tylko udawał.
- No? No na co czekasz? Pomóż mi! - blondyn z nienawiścią spojrzał na guziki spinające jego mankiety. Walczył z nimi od dobrych dwóch minut.

Dzięki bogu, książę odpuścił. To było naprawdę komfortowe, kiedy po prostu trzeba było nawyknąć do tego udawania, że Dietrich jest chory, a nie po raz kolejny ma kaca, a czasem należało po prostu zniknąć. Tak, żeby Jego Świątobliwość przypadkiem cię nie znalazł.
- Na nic nie czekam. Po prostu boję się trochę tego, że właśnie teraz postanowisz zwymiotować - parsknął ze śmiechem i w końcu podszedł do Jego Wysokości.
Chyba nawykł do tego, że młodszy Wittensbach po prostu potrzebował pomocy w najprostszych czynnościach. Dobrze, że jeszcze nie wpadł na to, że ktoś mu deskę w toalecie może przytrzymać. Po tym jak zdjął spinki z mankietów Dietricha, już nawet kompletnie nie proszony o to zaczął rozpinać guziki koszuli księcia. Zdawał się nawet nie zauważać pewnego stopnia erotyzmu w całej sytuacji.
- Czasem jesteś jak kompletne dziecko. Nie powinieneś tyle pić - mruknął rozpinając ostatni guzik i zsuwając z ramienia Dietricha jeden z rękawów.

- Jak będę chciał zwymiotować, to ci o tym powiem. Nie wiem, krzyknę "uwaga, rzygam!". Czy coś w tym rodzaju - wymruczał z niezadowoleniem.
Wysunął dłoń z rękawa i z pomocą lokaja chwilę później zdjął koszulę. Przez moment sprawiał takie wrażenie, jakby bał się, że zaraz straci równowagę. Chwycił Klausa za łokieć, a po chwili oparł czoło na jego ramieniu.
- Co ja bym bez ciebie zrobił... - mruknął.
Słowa, wypowiedziane bardziej w kierunku szyi lokaja, może nie brzmiały zbyt wyraźnie, ale z pewnością dało się je zrozumieć.
Ktoś tu, pomimo całej swojej złośliwości, potrafił czasem docenić obecność Manna.

Klaus wywrócił oczyma i poklepał Dietricha po plecach. Tak na pocieszenie. W końcu Jego Wysokość, przynajmniej wedle własnego lokaja, wielką inteligencją nie grzeszył.
Mann bez wielkich ceregieli odsunął od siebie brata cesarza i już z lekkim wahaniem sięgnął do jego paska, by rozpiąć go i wyjąć ze szlufek.
- Rozbierz się. Z resztą dasz radę, a ja idę zakręcić wodę. Jak się przeleje, to nikt nie będzie szczęśliwy. - Posadził na wszelki wypadek Wittensbacha na fotelu i wyszedł do łazienki, by faktycznie zająć się kąpielą, o którą został w końcu poproszony.
Dopiero po kilku minutach bezowocnego czekania na księcia lokaj wychylił się zza drzwi i postarał się zlokalizować w komnacie młodszego z cesarskiego rodzeństwa.
- Tak będziesz siedział? Musisz się umyć. Bo ci stopy odpadną.

- Tak. Tak tu będę siedział - oświadczył zupełnie poważnie. - Jesteś moim lokajem. Powinieneś mi pomóc, a nie czekać, aż mi stopy odpadną - uznał.
Ciężko było powiedzieć, czy utrudnia Klausowi życie tylko dlatego, że może (i lubi) czy naprawdę był tak pijany.
Faktem było natomiast to, że kiedy Mann wreszcie podszedł, pomógł księciu wstać i doprowadził go do drzwi, Dietriech nagle odzyskał część kontroli nad wcześniej nieskoordynowanymi ruchami.
Okazało się, że Jego Wysokość jest w stanie chwycić Klausa za nadgarstki i całkiem skutecznie przycisnąć go do ściany.
Przez dłuższą chwilę po prostu przyglądał się lokajowi, jakby chciał dać mu czas na skojarzenie, co się właśnie stało. Nawet jeśli Mann nie miał ochoty na jakąkolwiek bliskość z pracodawcą, to nie miał możliwości zaprotestować; zanim zdążył się odezwać, Książę zamkną mu usta natarczywym pocałunkiem.
Król subtelności.

Teoretycznie Klaus powinien myśleć na tyle trzeźwo, by natychmiast skojarzyć co planuje Jego Wysokość. Ale oczywiście nie zrobił tego, aż do momentu w którym Dietrich odważnie przeszedł do całowania.
Mądry Klaus w całym tym cudownym momencie zidiocenia najpierw krótko odpowiedział na pocałunek, po czym dopiero odepchnął od siebie pijanego księcia. Klaus - człowiek, który potrafi powiedzieć "nie".
- Rozmawialiśmy o tym! Oszalałeś?! - Przyłożył dłoń do ust, przez co może ten oburzony krzyk nie wyszedł tak, jak powinien.
Tym co Klausowi wyszło absolutnie wybitnie był przeuroczy pąs na policzkach. I ściągnięte brwi. A poza tym niezbyt ogarnięta w takiej sytuacji poza niemalże branki z obrazu Gottera.

- Rozmawialiśmy - przytaknął. - Ale ja nigdy nie obiecałem, że przestanę - dodał, takim tonem, jakby właśnie próbował uświadomić lokajowi, że dwa plus dwa to cztery.
Jedną dłonią rozpiął kilka pierwszych guzików koszuli Klausa i złożył na nagiej skórze kilka delikatnych, bardziej chyba łaskoczących niż przyjemnych pocałunków. Chyba znalazł w sobie odrobinę taktu, bo na razie nie posunął się o krok dalej.
- Lecisz na mnie. I nawet nie próbuj mówić, że nie - mruknął, znów bardziej w kierunku szyi lokaja.