Do życia potrzeba kiełbasy i chleba a ja mam tylko jajka...

Marco czasami zastanawiał się do czego doprowadzi go ta nieposkromiona chęć niesienia pomocy wszystkiemu i wszystkim.
Ostatnio trochę się zagalopowała i sprowadziła mu do domu milczącego, jakiegoś takiego trochę upośledzonego współlokatora. Lemaire czasami żałował podjętej pod wpływem chwili decyzji; Mruk nie potrafił gotować, nie miał pojęcia jak dbać o ogród, nie potrafili złapać zbłąkanej kury i nie wiedział jak się kisi kapustę.
W ogóle był jakiś taki nieużyty. I nieogarnięty trochę jak ta bajdulina co mieszkała koło mamusi i hodowała tylko ogórki. A żeby było weselej, chyba zza granicy przyjechał, bo - choć chyba rozumiał polowe z tego, co się do niego mówiło - ani słowem się nie odzywał.
No, ale wyrzucić go rudzielec nie mógł. No bo jak tak? Zacofanego, i jeszcze obcokrajowca, tak na pastwę losu? Lemaire nie chciał go mieć na sumieniu. Co to, to nie.
Nawet jeśli czasami życie z tym gościem było cokolwiek trudne. Jak teraz.
Marco wysłał Ponuraka do ogródka. Po marchew. Dobre dziesięć minut temu. Co ten gbur, szczęścia w grządkach szukał?
- Jezusie kochany - westchnął, wytarł ubrudzone pomidorami dłonie i wyszedł z kuchni.
Milczek stał w ogródki i ze skupieniem przyglądał się pietruszce.
- O Boże, ale ty nieużyty, Ponuraku - Marco wywrócił oczami, ale ewidentnie nie było zły. Tylko lekko zniecierpliwiony.
- Marchewka to po lewej, a ze trzy razy ci pokazałem - sam się schylił, wyrwał dwa korzenie i skierował się do domu.
- No, Milczek, ruchy. Obiad zaraz skończę, już po dwunastej.

Nawet w Estii nie spodziewał się tego, że ktoś po prostu uzna go za kogoś, z kim powinien zamieszkać. I zająć się. Tylko dlatego że na jego oczach wyrzucono gl z karczmy za próbę zapłacenia raetanskimi markami. Przy granicy jeszcze przechodziło...
Mieszkanie z Marco bylo cokolwiek nowym i ciekawym doświadczeniem. Początkowo to wieczne trajkotanie irytowało Blue, ale w pewnym momencie odnalazł w tym całym ambarasie cos relaksującego. Tylko ogródek... Do tej pory ogrody z którymi się spotykam zawierały krzewy. Które rosły z pomocą służby. On po prostu obok nich przechodził.
Bycie nazywanym Ponurakiem czy Mrukiem w gruncie rzeczy nie przeszkadzało Blue. Tylko... Chyba w końcu niebieskowlosy zorientował się, ze to nie jest dobry sposób na nawiązanie znajomości. Wypadałoby z kimś, kto zapewnia wikt i opierunek.
Wrócił po chwili do Marco, postawił na podłodze kuchni kosz z marchwią i cebula która juz odróżniał i zaczął opłukiwać ręce z ziemi.
- Właściwie to jest Blue. - mruknął bardziej pod nosem niż do Marco. - Imię.

Marco zatrzymał się w pół kroku. Odwrócił się na pięcie i spojrzał na gościa. Musiał teraz robić cokolwiek głupie wrażenie - wpatrywał się w niebieskowłosego z otwartą buzią i wymalowanym na twarzy niedowierzaniem.
Nabrał powietrza, uniósł ręce i pokręcił głową, ale nie zdobył się na to, żeby cos powiedzieć. Opuścił dłonie, po chwili jedną z nich wplotł we włosy i podrapał się po potylicy. Niestety, pantomima na tym się zakończyła.
- Ty... Mówisz. I to po naszemu. Cholera. Czemu żeś się wcześniej nie odzywał? Już zaczynałem wierzyć, że jesteś niemowa. Tydzień tu siedzisz. I nic, ani me, ani be, ani kukuryku, a teraz... Teraz masz na imię Blue? W ogóle bez sensu to imię. Nie pasuje. Ani tyci tyci. W ogóle... - Ewidentnie skołowany nieco mechanicznym ruchem podniósł koszyk z warzywami i postawił go na stole. Sięgnął po nożyk i zaczął obierać marchew.
- I... I ty rozumiesz co ja do ciebie gadam codziennie? I... I nic? Jezu, ty mówisz - Rudy pokręcił lekko głową. - No to ci niespodzianka. Mamusia będzie zdziwiona...

Blue spokojnie umył ręce w pełni poświęcając się tej czynności, aż w końcu odwrócił się do Marco i wzruszył ramionami. Po co znowu miał strzępić język? Nie będzie przekonywał Marco, że imię "Blue" dla rodziców niebieskowłosego to jak wygrana na loterii? Jeszcze zacznie drążyć.
Przez chwile pozwolił sobie na to, by po prostu stać naprzeciwko rudzielca i tak sobie radośnie na siebie popatrzeć. Az w końcu spokojnie wzial sie za mycie marchewki.

Zmarszczył brwi.
- Nie rozumiem. Słyszysz mnie, wiem, że slyszysz. I nje jestei niemowa. To odpowiedz czasem! Przecież rozumiesz - fuknął, zabierając umyte, obrane marchewki. Odłożył je na deskę i zaczal uciążliwy proces krojenia warzyw w małe kostki. - Chyba, że nie rozumiesz. Ale... Nie, jak rozumiesz "Ponurak", to rozumiesz po ludzku. Tydzien. Tydzień ciszy. Jak tak w ogóle można? W ogóle skąd ty jesteś? Znaczy... Nie, wiem, że z Raet, masz raetańskie pieniądze. Ale co ty tu robisz, w Estii, bez domu, bez pracy? W ogóle podziękowałbyś za gościnę! - Choć Marco marudził, to nie wydawał się zdenerwowany. Raczej... podekscytowany. I troszkę zirytowany.
- Daj cebulkę. Nie ma rosołu bez cebulki. Ciotka robiła z takimi malutkimi kawałeczkami, ale niedobry był.

Zgarnął na rękę garść najbrudniejszych łupinek i wyrzucił je na wspólną kupę z obierkami. Po tym podał spokojnie cebulę Marco i chyba przez chwile nad czymś się głęboko zastanawiał, bo zastygł bez ruchu, a jego brwi zasugerowały bycie lekko ściągniętymi.
- Mhn. Dziękuję. - mruknął w końcu, po czym płynnie przeszedł do obierania selera.
Nadal niczego nie wyjaśnił, nie zamierzał też chyba magicznie zaczynać się rozwijać na temat tego kim jest i skąd wziął się na drodze Marco. Moze żywił nadzieje, że rudy wyjaśni to sobie jakimś wiejskim duszkiem, bożkiem, albo innym zabobonem. Cokolwiek, tylko żeby nie musieć się rozwijać.
Blue nie lubił ani mówić, ani kłamać.
- Pietruszkę też? - wydusił w końcu bardzo usilnie szukając ucieczki od tematu

- I co, i tyle? "Dziękuję?" Mógłbyś wyartykułować pełne zdanie, śpisz na mojej kanapie i jesz moje obiady od siedmiu dni. I "dziękuję". Boże, widzisz i nie grzmisz. Ale w zasadzie dobrze, że chociaż tyle. Jak na twoją gadatliwość to w sumie dużo... Ale ty sobie nie myśl, że wiesz, że tak coś zacząłeś i możesz sobie milczeć. Nie nie nie. Ja cię jeszcze zmuszę do wyjaśnień - oświadczył, rzucając Blue - w jego mniemaniu - groźne spojrzenie.
- Tak, pietruszkę też - Marco dorzucił wszystkie pozostałe składniki (przy okazji nie omieszkał poinformować Blue, że makaron się kończy, i jutro będą robili nowy, chyba, że mamusia im da), chwycił niebieskowłosego za nadgarstek i pociągnął w stronę kanapy.
Posadził na niej swojego gościa, a sam usiadł dokładnie naprzeciwko, na fotelu. Na rosół i tak musieli poczekać...
- No. To teraz porozmawiamy. Jakichś wyjaśnień oczekuję. Zostań sobie tutaj jak chcesz, nie wyrzucę cię, nie tak na ulicę, ale weź się wytłumacz. Czy coś.

Blue usiadł ze złączonymi kolanami i rękoma po bokach, po czym widząc poważną minę Marco westchnął cicho. Dłuższą chwile zastanawiał się chyba jak wybrnąć z calej sytuacji kosztem jak najmniejszej ilości slow i kłamstw, aż w końcu zdecydował się na bardzo poważny krok.
Wzruszył ramionami i wydął usta.
Zaraz po tym utkwił wzrok gdzies w okolicy obojczyka Marco, oparł się łokciami o kolana i zaczął bawić jakimś troczkiem, który odpadł od narzuty na kanapę, kiedy niebieskowłosy rano ścielił lóżko.

- No nie. Nie kombinuj teraz! Co, myślisz, że spojrzenie zbitego psa wszystko załatwi? No nie ma tak! - Marco wplótł palce we włosy i, chyba w akcie desperacji, roztrzepał włosy. Jeśli wcześniej dało się jeszcze dostrzec na jego głowie ślady użytkowania szczotki, to teraz zniknęły zupełnie.
- No powiedz coś, no nie domyślę się wszystkiego sam, przecież to... - nagle urwał.
Wydał z siebie dosyć głośny, zdziwiony dźwięk brzmiący jak "oj!" i zasłonił usta dłonią.
- Boże. Przepraszam. Ja na ciebie krzyczę, a ty pewnie po prostu nie mówisz po esstiańsku... rozumieć to rozumiesz, to widzę, ale mówienie to zupełnie inna sprawa... Jeju, przepraszam - nagle lekko speszony wstał, kierowany jakimś dziwnym impulsem podszedł do Blue i poklepał go po głowie.

Blue przez krótką chwilę rozważał odezwanie się i wyprowadzenie rudzielca z błędu, ale szybko zarzucił ten pomysl. Jeśli to miało pozwolić Marco na zrozumienie dlaczego Blue nie mówi zbyt wiele, to niech będzie.

Dzień później Blue gdzies zniknął. Właściwie nawet powiedział, że wychodzi, co było calkiem uprzejme jak na gościa, który nie mówi w ogóle. Gorzej ze nigdzie w tym słowie nie było informacji o tym, że niebieskowłosego nie będzie cały kolejny dzień.
Kiedy juz wrócił następnego dnia wieczorem Marco akurat nie było. Keller wiec obsłużył się sam. Zostawił jakieś spore pudło na stole, rozpalił w kominku, wyciągnął książkę, która ostatnim razem wziął z domu rodzinnego Marco i postanowił po prostu poczekać na rudego.
Pewnie poszedł do innych rudych. Albo porozmawiać ze swoja kapustą. Końcu mamusia mówiła, że ktoś mówił, że rośliny z którymi się rozmawia lepiej rosną.
Ta. Jasne.

Marco nie spodziewał się, że już po kilku godzinach nieobecności Blue zacznie się aż tak denerwować; nie minęło zbyt dużo czasu, a Rudzielec już wyruszył na poszukiwania Blue. Obszedł chyba cały rynek, wszedł do każdego jednego sklepiku, sprawdził w karczmie... Następnego dnia powtórzył cały rytuał, ale niebieskowłosego jak nie było, tak nie było. Marco, poirytowany i zmartwiony, w końcu sięgnął po ostatnią deskę ratunku - pobiegł do mamy.
Kiedy zupełnie zmarnowany wracał do domu nie spodziewał się, że tak po prostu zastanie Blue. Siedzącego w fotelu z książką.
Lemaire nieco zbyt mocno trzasnął drzwiami wejściowymi, w pośpiechu zdjął buty i prawie doskoczył do Ponuraka.
- Ty idioto! Gdzieś ty był?! Tak się nie robi! Nie znika się bez słowa! - Marco lekko uderzył Blue w potylicę. - Martwiłem się o ciebie! Całe miasto przeszukałem! Już myślałem, że poszedłeś nie wiadomo gdzie, że wpadłeś na jakieś bandziory i wpakowałeś się z kłopoty, bo jesteś z Raet! - przerwał, nachylił się nad Blue i nieco niezgrabnie go objął. - Jak jeszcze raz tak pójdziesz bez słowa, to cię znajdę i uduszę! I nie dam rosołu!

Blue nie spodziewał się takiego wylewu uczuć. Właściwie niczego się nie spodziewał. Dlatego jak tylko Marco postanowił ostatecznie przytulić swoją znajdę, niebieskowlosy poczuł się bardzo nie na miejscu. Dosc sztywno objął rudzielca i poklepał po plecach.
Nie bardzo wiedział też skąd to całe zamartwianie się. Przeciez powiedział, że wychodzi. I wziął broń ze sobą.
Kiedy Marco postanowił go w końcu puścić, Blue odłożył książkę na podłokietnik i skinął głową w stronę pudła stojącego na stole.
- Dla ciebie. - co za wylewność!
W szarym, sklejkowym pudle krył się błyszczący, nowiutki magiel do makaronu. Blue miał dosc marudzenia Marco, kiedy trzeba było ręcznie, równiutko rozwałkować ciasto na makaron.

Marco z początku szeroko się uśmiechnął. Sięgnął po pudełko i pospiesznie je otworzył. Dopiero gdy dostrzegł jego zawartość zmarszczył lekko brwi. Zmierzył Ponuraka dosyć nieufnym spojrzeniem. Prezent? Od Blue? Przecież ten facet nie miał żadnych pieniędzy, w ogóle nie pracował...
Rudzielec zbladł.
- Boże. Blue. Nie wiem jak to działa w Raeth, ale w Essti absolutnie nie wolno kraść! Nie zrozum mnie źle, ja się bardzo cieszę, że o mnie pomyślałeś, ale, ale... musisz to oddać!

- Nie muszę. - odpowiedział spokojnie podnosząc rękę i pocierając brwi.
Jego kolejne poczynania sugerowały, ze zamierza po prostu wrócić do czytania książki, ale uporczywy, oceniający wzrok Marco po prostu mu na to nie pozwolił.
Ponurak wstał, odłożył książkę grzbietem do góry i poszedł wstawić czajnik z woda na ciepły palnik piecyka.
- Kupiłem. - westchnął wyciągając kubki i wsypując do nich herbatę.
Miał nadzieję, ze ta ilość wyjaśnień będzie dla Marco na tyle wystarczająca, by po prostu zaakceptować prezent. I na siedem ramion, użyć tego następnym razem.

-A pieniądze skąd wziąłeś? Przecież ty nic nie robisz, w domu siedzisz całymi dniami, przecież na krzakach pieniądze nie rosną! - zaaferowany sytuacją, zdawał się w ogóle nie zauważyć, że Blue mu odpowiada. Całkiem sprawnie jak na gościa z Raeth.
- Blue, ja nie chcę, żebyś ty się wpakował w jakieś tarapaty. Żebyś mnie w jakieś wpakował! Tak przecież... - znów gwałtownie urwał. - Boże. Ciebie tyle czasu nie było, może ty masz jakąś pracę, że od czasu do czasu... Następnym razem idę z tobą! Ty jesteś z Raeth, jak coś znalazłeś, to pewnie płacą ci psie pieniądze, bo nie ogarniasz! - tempo w jakim Marco wpadał na kolejne pomysły było cokolwiek zaskakujące.
Ale, cóż. Przynajmniej nie trzeba mu było zbyt dużo tłumaczyć, skoro sam wymyślał kolejne teorie. - W ogóle gdzie tak zatrudniają? Że na dwa dni raz na ruski rok? To podejrzanie brzmi. Ty na pewno nie robisz niczego głupiego? - Marco oparł dłoń na biodrze i zmierzył Ponuraka uważnym spojrzeniem.
Prawie jak matka, którz przyłapała syna na tym, że wraca do domu nad ranem.

Pozwalając Marco na szczebiotanie pochylił się, sprawdził czy na pewno w piecyku jest dobrze rozpalone i dorzucił jedną szczapę drewna. Przez chwilę próbował uporać się z podwinięciem rękawów marynarki (jak się przyjrzeć cholernie drogiej...), aż w końcu z ciężkim westchnięciem odwiesił ją na krzesło i spokojnie wrócił do wpatrywania się w czajnik. Najwidoczniej nie znał zasady "nie patrz na czajnik, bo specjalnie będzie gotował wodę dłużej".
- Nie idziesz. - oznajmił spokojnie, kiedy Marco przerwał na dłuższą chwilę poszukując nowego pomysłu.
Ostatecznie westchnął ciężko, widocznie przekraczając swoją dzienną dawkę wydawanych dźwięków i podszedł znów do krzesła by wyciągnąć mieszek z kieszeni marynarki. Z charakterystycznym brzękiem ciężkich monet położył woreczek na stole obok magla.
- Nieźle. - mruknął wzruszając ramionami.
W końcu zalał herbatę i ruszył w stronę fotela dopiero teraz wpadając na pomysł, żeby może sprzątnąć zza niego pas z bronią. Albo może uznał, że to może Marco naprowadzić na drogę bardziej zgodną z prawdą?

Marco, w zasadzie, nie zwrócił na broń większej uwagi. Oczywiście, że ją zauważył; ale wiedział o tym, że Blue jakąś posiada już od momentu, w którym go przygarnął.
Rudzielec uznał, że rapier to po prostu niezbędny środek ochrony. Nawet zrozumiały, jeśli brać pod uwagę, że Blue przywędrował aż z Raeth.
Ale teraz, rapier w połączeniu z taką ilością pieniędzy nagle wywołał u Lemaire'a conajmniej niedobre skojarzenia.
- Blue! - Rudy doskoczył do drugiego mężczyzny i chwycił go za ramiona. - ty chyba nie... O Jezu. Na pewno. Pieniądze, broń, zniknie na dwa dni... Ty się pakujesz w ciemne interesy. Boże. Blue. Ja ci znajdę porządną pracę!

Początkowo Blue spiął się czując ręce rudzielca na ramionach, ale po chwili to odeszło. Głośno wypuścił powietrze nosem i pokręcił głową lekko się uśmiechając.
To ostatnie zdarzało mu się rzadko. Nawet bardzo. Do tego stopnia, że to bł prawdopodobnie pierwszy uśmiech Kellera jaki Marco zobaczył.
Niebieskowłosy przełożył pas z bronią z ręki do ręki i pozwolił sobie, by zmierzwić rudy nieład na głowie swojego gospodarza.
- Potrafię sobie radzić. - oświadczył spokojnie klepiąc jeszcze chłopaka po ramieniu.
Oho! Coś wzięło Ponuraka na nowości! Pełne, poprawnie zbudowane zdanie po moravsku! Widać przebywanie w otoczeniu ludzi mówiących tylko w tym języku pomagało się Blue ośmielić...
Szermierz wyminął Marco, odwiesił pas przy wejściu i wrócił do stołu, by wziąć z niego herbatę. Po chwili krępującej ciszy wskazał rudzielcowi drugi parujący kubek na stole. To prawie jak wykazywanie potrzeby socjalizacji. Niesamowite, tyle zmian u jednego gbura...